Odrzucenie poczucia własnej ważności (ego ) (Nauki don Juana pt2)

Odrzucenie poczucia własnej ważności jest filarem wiedzy don Juana. Tylko nie posiadając go można otworzyć się na magię i wolność. Don Juan nie używa pojęcia ego, ale korzystając z tej bardziej współczesnej terminologii, mógłbym powiedzieć, że ego jest podmiotem, a poczucie własnej ważności jest orzeczeniem. W tym kontekście pełne zdanie brzmiało by wówczas: Ego jest częscią świadomości, której głównym działaniem jest obrona poczucia własnej ważności. Ego jest największym marnotrawcą energii w człowieku, a jego przekonanie o własnej ważności odzwierciedla się w sposób jawny i niejawny. Poprzez uleganie pokusom ego, człowiek zaczyna się za bardzo skupiać na sobie. Zabsorbowanie sobą zamyka go szczelnie w świecie ego i blokuje dopływ energii z zewnatrz.

Typowo jawnymi przejawami wlasnej ważności jest wściekłość, gniew, oraz różne przejawy egoizmu i snobizmu. Złoszczenie się na kogoś, wściekanie, a także obrażanie to typowe zachowanie świadczące, o tym, że ktoś podchodzi do siebie zbyt poważnie, za bardzo skupia się na sobie. To, że czujemy się obrażeni przez uczynki naszych bliźnich, osłabia nas. Poczucie własnej ważności domaga się, byśmy spędzali większość życia obrażeni na kogoś. Jeśli nie mamy poczucia własnej ważności, nie jesteśmy podatni na zranienie.


"Jesteś tak diabelnie ważny, że czujesz, iż możesz sobie pozwolić, denerwować się
na wszystko. Jesteś tak diabelnie ważny, że stać cię na to, aby wszystko zostawić, kiedy coś nie jest
po twojej myśli. Uważasz, że przez to okazujesz swój charakter. Cóż za nonsens! Jesteś słaby i
zarozumiały!"

Z mniej jawnych objawów poczucia własnej ważności wymieniłbym użalanie się nad sobą. Jest to podstępne zachowanie ego, które niewoli wiele osób. Człowiek użalając się nad sobą nie dosyć, że skupia się na sobie, to na dodatek, rani ducha w ten sposób, że myśląc cały czas o swoich słabościach i rozpamiętując przeszłość, zamyka się na swoją siłę i nie potrafi dostrzec teraźniejszości.

Frustracja to kolejny przejaw ego, rodzi się z tych samych powodów, ego broni poczucia własnej ważności, gdy ściera się z czymś nowym, nieakceptowalnym, z czymś co mogłoby zagrozić jego iluzorycznej pozycji.

Jako kolejny zamaskowany przejaw ego wymieniłbym litość, współczucie, pogardę a także wszelkie formy altruizmu, które nie wywodzą się z bezinteresownej pomocy, ale poczucia, że świat jest inny, gorszy, wywodzące się z myśli: ale jestem wielki, pomagam innym, Ja to robię!

Ego przejęło praktycznie kontrolę na współczesnym człowiekiem. Wybiło się na czoło, a powinno byc tylko malutką częścią ludzkiej świadomości. tą częścią, która odzywa się w chwili zagrożenia życia czy uszkodzenia ciała. Niemniej na pewnym etapie rozwoju ludzie wybrali drogę ego, odrzucając inne aspekty świadomości, w tym bezpośrednie połączenie z wiedzą, które pozsotało dostepne jedynie w sferze szamanów i czarowników.

Jak długo będziesz uważał, że jesteś najważniejszy na świecie, tak długo, nie będziesz w stanie docenić świata wokół siebie. Odrzucenie poczucia własnej ważności, wiąże się z przekonaniem, że wszystkie elementy rzeczywistości, łącznię z nami samymi są równe sobie. Niewazne czy to będzie roślina, zwierzę czy człowiek. Możesz wykorzystywać różne elementy tego świata, ale nie powinienes się wówczas obrażać, jeśli i ty zostaniesz wykorzystany. Możesz zabijać inne stworzenia, ale tylko po to, aby wykorzystać ich ofiarę, nie możesz zabijać dla przyjemności, przez odrazę lub niechęć, a już napewno nie z głupoty wynikającej z braku chęci zastanowienia się nad tym co robisz. Komary przestają dokuczać, gdy się od nich przez cały czas nie odganiasz i ich nie zabijasz. Nie znaczy to, że masz pozwalać różnym pasożytom na pożywianie się swoim ciałem. Zachowaj harmonię i świadomośc tego co robisz i dlaczego to robisz lub dlaczego tego nie robisz.  Natura zacznie się przed tobą otwierać, jesli będziesz żył z nią w harmonni.

Co może sprawiać trudnośc to odróżnienie poczucia własnej ważności od poczucia własnej wartości. Do odróżnienia tych pojęc potrzeba naprawdę mistrzowskiej strategii. Jedno jest wszystkim co w nas najgorsze, drugie co w nas najlepsze. Odrzucenie poczucia własnej ważności wiąże się z wyhamowaniem zapędów ego, ograniczeniem cech zabierających energię,  poczucie własnej wartości wynika z cech, podbudowujących energię, i wiąze się zawsze z jednoczesnym poczuciem wartości całego świata (natury) i harmonii rzecywistości. Wszystko inne to tylko imitacje i gierki ego.